Dag 9 Bryce Canyon

Vannacht heerlijk geslapen op een echt bed! Douche genomen en een gratis ontbijtje gehad. Bleek allemaal bij de prijs in te zitten. Als je ziet wat er bij een continentaal ontbijt inbegrepen zit lopen de rillingen je over de rug. Kipsnitzels, muffins en meer van dat alles. Geen wonder dat de meeste Amerikanen overgewicht hebben. Gelukkig was er ook gewoon brood, griekse yoghurt etc. Toen vertrokken naar Bryce Canyon. Super mooie rit. Onderweg verschillende dode reeën langs de weg gezien. (Dit keer waren wij het niet ;-) Een bordje met overstekend wil d moet je hier dus wel degelijk serieus nemen. Aangekomen in Bryce was het warm, maar goed te doen omdat er wind stond. Ervoor gekozen om eerst maar een flinke trail te lopen voordat het nog warmer zou worden. Aangekomen bij het eerste punt was het een indrukwekkend geheel van rode rotsformaties. Het leek wel alsof er een verborgen stad lag ofzo. De route die we gingen lopen liep helemaal naar beneden. Dat ging behoorlijk steil naar beneden...en ver ook! De loop op de Holterberg noemen ze de diepe hel, nou ik zal de organisatie is richting Bryce Canyon sturen...dat is pas een diepe hel! Naar beneden ging nog wel...maar ja als je naar beneden gaat, dan gaat het in de meeste gevallen ook weer omhoog. ( Wat bij ons uiteraard het geval was) Maar wat was het een ontzettend gave route om te lopen. Van bovenaf is het mooi, maar van beneden af is het nog vele malen mooier! Maar dat kun je bij de foto's wel zien. Onderweg vertelde een vrijwilliger van het park dat er op het stuk wat wij liepen een fotoshoot is geweest met een badpakmodel voor sports illustrated. De vrouw in kwestie snapte er alleen geen reet van waarom ze een badpak aanhad, het had immers al een maand niet geregend daar! :-) Maar ik vertel het maar om aan te geven hoe mooi het daar is. De weg omhoog was zwaar! Het stijgingspercentage was enorm! In de hele route is er een hoogte verschil van 170 meter. Een lekker kuitenbijtertje zeg maar! Maar ik heb het wéér overleefd, al riep ik wel keihard dat ik niet nog zo'n trail ging doen. Ergens wel balen dat mijn conditie te wensen overlaat, want het was zo mooi dat ik er graag nog één had gelopen. Rond de middag teruggegaan en nog even aan het zwembad gelegen. Daar was het goed toeven totdat er een schreeuwerige Amerikaanse familie het zwembad betrad. Naast ons prijkte een zeer theatrale persoonlijkheid. Ze moest we 100 x vanaf haar zonnebedje schreeuwen dat haar dochter niet van de glijbaan mocht en dan die kinderen. Dat kon je geeneens schreeuwen meer noemen maar krijsen. Verder hield ze van iedereen, tenminste daar gingen we vanuit omdat ze naar ieder familielid "Love you" riep. Hierop maar besloten om terug te gaan naar onze prachtige gypsy huifkar. Daar nog even gezeten en toen een hapje gaan eten. Tip: Pasta moet je niet willen eten in Amerika. Bah wat smerig! Gelukkig zat er een grote salade bij die goed binnen te houden was. Morgen gaan we richting Las Vegas. Vanmorgen nog wat goed tips gehad van een iemand die daar woont...altijd prettig.